A DROP OF FIRE OR A SPARK OF WATER!

[VENKIRAJA]

நெருப்பின் துளியோ நீரின் பொறியோ!
A drop of fire or a spark of water!


இன்று இத்தனை நாட்களாய் நான் எழுதிய சிறுகதைகளை வாசித்தேன்.ஒன்று கூட தேறவில்லை.சுத்தமாக பிடிக்கவில்லை.அநியாயத்துக்கு அமெச்சூராக இருந்தது.அந்த பிம்பங்களை மறக்கவும்,புதிதாய் நடக்கவும் தோன்றியது.ஆறேழு புத்தகங்கள்,பாக்கெட் நாவல்கள்,சில வாரப்பத்திரிக்கைகள் படித்த பாதிப்பென உறுத்தியது.சுண்டல் விற்பவனைப் போல கூவி கூவி இதைப் படித்துப் பாருங்கள்...இதை பதித்துப் பாருங்கள் என்றிருக்கிறேன்.இத்தனை நாள் நான் எழுதியவயெல்லாம் சும்மா என்று புரிந்தது.நிறைய இடங்களில் நடை தளர்ந்திருக்கிரது.யாரையோ பிரதிபலிக்கிறது.இனி இவற்றை தவிர்த்து விடுவதென்றும்,பயணிக்காத சில வீதிகளில் பவனி வரவும் முடிவெடுத்திருக்கிறேன்.நிச்சயம் இது ஒரு ஆரோக்கியமான மாற்றமாக இருக்குமென நம்புகிறேன்.

நான் எதற்காக எழுதவேன்டும்.நான் பிறரை விட புத்திசாலி என்று கூறவா?இல்லை.புத்தியைக் காட்ட எழுத்து நிச்ச்சயம் வழியல்ல.ஜனத்தை கவரவா?ம்.ஒரு வகையில் சரி.என்னைப் பொறுத்தவரை எழுத்து ஒரு நூல்.ஒரு மேகத்தை இருவர் பார்க்கலாம்;மேகம் எப்படி வேண்டுமானாலும் தெரியலாம்.அது தெரிகையில் எழும் உணர்வே அதில் கவனிக்கப்பட வேண்டியது.ஒரே கதை இருவரை வெவ்வேறு விதமாக பாதித்திருக்கலாம்.இருவரின் எழுத்து இருவரை ஒரேமாதிரி பாதித்திருக்கலாம்.இந்த நூல் என்பது அந்த உணர்ச்சித் துளையில் கோக்கப்படும் போது நம் மனத்தில் இதமான ஒரு புன்னகை தவழ்கிறது.அதுதான் புனிதம்.அதுதான் மகத்துவம்.அதுதான் பேரின்பம்.மீண்டும் மீண்டும் அந்த உனர்வைக் கிளர மக்கள் மீண்டும் மீண்டும் வாசிக்கின்ரனனர்.இதில் எழுதுபவனுக்கே அந்த உணர்ச்சிகள் எழவிலையெனில்,எழுதுவதின் ஒட்டுமொத்த இன்பமே கெட்டுவிடுகிறது.எழுத்து தீ போன்ற நீர்,நீர் போன்ற தீ!
விளையாட்டல்ல.

The above poll is just to know where i stand,Nothing else.

[madhu]

வெங்கி..

எழுத்து ஆகாயத்தின் துணுக்கு :P

[crazy]

u or on ur way from better to best, kanna :thumbsup:

[VENKIRAJA]

#1.
மின் தடை.

தேதி மார்ச் 21.
மணி ஆறு.
புன்சிரிப்பு.
நாள்காட்டியில் வண்ணமயமாக ஒரு கோலம்.குழந்தைகளோடு.
மூக்குக்கண்ணாடிக்யை மாட்டிக்கொண்டு வார்டன் கைகளை உரசி கண்திறந்து பார்த்தார்.சரியாக கைகளை கீழிறக்கிய நொடி ஒருவன் தன்னால் இயன்றளவு அள்ளி வண்ணப்பொடியை முகத்தில் அடித்தான்.
"ஹோலி!"
சரசரவென பிள்ளைகள் வரிசையாக மலரும் சூரியகாந்தி போல எழுந்தனர்.வண்ணங்களோடு விளையாடத் தொடங்கினர்.கொஞ்சம் காற்றுக்கும் சேர்த்து நிறத்தை ஊட்டிவிட்டார்கள்....காக்காய் கடி கடித்து.பால்காரன் கொண்டுவந்த எரும்பால் ரோஸ் மில்க் ஆனது.செய்த்தித்தாள் எங்கும் பசுமைப்புரட்சி.ஆங்கிலேயர் காலத்து கட்டிடத்திற்கு கொஞ்சம் அரும்புக்கை ஆகாரம்.பன்டிகைக்கு செய்த ஜாங்கிரியும் அல்வாவும் நீலநிறம் பூண்டன.வானத்திலிருந்து வானவில் குளத்திலன்றி....அன்று குளத்தினின்று வானவில் வானத்தில் பிரதிபலித்தது."பச்சை நிறமே..." பாடலை முணுமுத்துக்கொன்டிருந்த வானொலி நிறங்களால் குளிப்பாட்டப்பட்டது.எல்லோர் உதடுகளிலும் வண்ணமயம்.சிரிப்பொலிகளில் நிறம் மங்கா வீரியம்.பூக்களும் கிண்ணங்களும்,புத்தகங்களும்,நாய்க்குட்டிகளும்,மரம், மாம்பழம்,மற்ற எல்லாமுமே நிறம் நிறமாய் நிரல் சேர்ந்தன.உடைகளில் நிறம் உள்ளங்களில் நிறம்.களைத்துப்போன குழந்தைகள் ஒரேயடியாக மாலை உணவருந்தி அந்தி கவியும் முன்னரே கண் சாய்ந்தார்கள்.கனவுகளில் எத்தனை வண்ணமோ!

கண்ணாடியை எடுத்து தன் ஜிப்பாவில் துடைத்துக்கொண்ட வார்டன் தாத்தா பணியாட்களோடு நீர்விட்டு எல்லாவற்றையும் துடைக்கலாயினார்.பால்குடம்,தட்டுமுட்டு சாமான்,படிக்கட்டு,நாய்க்குட்டி,சுவர்கள்,ரேடியோ,கடி யாரம்,எல்லாம்.கடைசியாக மொட்டைமாடி வந்த தாத்தாவுக்கு ஒரு சிறுவனின் அழுகுரல் கேட்டது.
தேம்பிக்கொண்டே,"என் துணியெல்லாம் அழுக்காயிடுச்சா தாத்தா?"
"அதனாலென்ன கண்ணு வேற எடுத்துகிட்டா போச்சு"
"அப்ப பரவாயில்லையா?"நான் தூங்கலாமா?"
"ம்.போ.போய் தூங்கு துரை."
"ஆமா தாத்தா என் சட்டையில என்ன அழுக்கு இருக்கு?"
"அது வந்து உன் வெள்ளை சட்டையில நிறைய நிறம் இருக்கு:மஞ்சள்,நீலம்,சிவப்பு,பச்சை...அவ்வளவுத ான்."
"வெள்ளை,செவப்பு,மஞ்சள்,பச்சை,நீலம் இதெல்லாம் என்ன தாத்தா?எப்படியிருக்கும்?"
"நீ இப்ப போய் தூங்குடா கண்ணா.தாத்தா நாளைக்கு சொல்றேன்,சரியா?"
"சரி தாத்தா!"
திடீரென்று மின் தடை.வேலையாட்கள் அனைவரும் தடுமாற,விழ,பொருட்கள் அசைய,நிலைகுலைய,ஒரே சத்தம்.மாடிப்படிகளில் இருட்டில் இறங்கும் சிறுவன் மட்டும் நிலையாக,வேர் போல,நிமிர்ந்து நடந்து செல்ல...மெல்ல மின்சாரம் திரும்ப வந்தது.
"இதுதான் தாத்தா கடைசி...இந்த போர்டை துடைச்சிட்டா ஆச்சுதுங்க ஐயா."

நிறங்களையெல்லாம் இழந்த பலகை வாசித்தது...."பார்வையற்ற குழந்தைகள் குருகுலம்".

*Originally inspired by a public servise ad,which won NDTV's best ad award.Made me cry.Though not to the mark of the theme's visual presentation,i've narrated what my prophecy was.
http://www.youtube.com/watch?v=opNP-GqGDP0
Hubber RC's signature which opened my eyes again,there u go a short tale attribted to the videos!

SINCERELY DEDICATED TO ALL VISUALLY CHALLENGED CHILDREN OF INDIA.

[pavalamani pragasam]

மனதை பிழிந்துவிட்டீர்கள்! மிகவும் அருமை!
நெருப்பின் பொறியோ நீரின் துளியொ என்று சொன்னால் இன்னும் அதிக பொருத்தம்- எரிமலையின், ஆழ்கடலின் அடையாளமிருக்கிறது!

[crazy]

:clap: :( :clap:

miles to go b4 we sleep :thumbsup:

[HBK]

Great.. brought back my memories..

[VENKIRAJA]

Who is this HBK?Shawn michaels fan-a?Enna memories?So....my next one coming up tonight...

[madhu]

waiting..

[VENKIRAJA]

#2
METAMORPHOSIS.

"I've tried so hard,
And got so far,
But in the end, it doesn't even matter
I had to fall, to lose it all,
But in the end, it doesn't even matter"
-Linkin Park.

[Curtains raise.]
(Darkness,slowly into a gloomy,dusty riverbank)
I had to run.
(Piano in an ascending tone)
My seeds were dispersed and my radicle had just perpetuated.A star rose,the brightest of its race and shone right above.Slowly I recognised that I had become an organism out of myself.Yes,my shadow is now casted.I could see the sun which gives me life.The life in me fills myself with pleasure and brims till the silhoutte.I realised that i could move,and so did I.
(Tempo of piano 1.2x)
My sedentary roots started growing and then i realised that it is movement that is growth after all.Its long that i waited to become complete and start my voyage.From immobility,i chose to live it the wayfarer's way.I hatched myself and plunged into the aqua,leaving all my earth behind which was my shell till then.
(Drumroll,silence follows.)
My voyage had just started and i'm a shapeless thing now.I am afraid whether I'm visible to you,but I never bother.
(Flute interludes)
I am able to swim around,in my own space and infact devoid of boundaries.I am fearless,the empowered and out of my cages.
(Silence)
Suddenly,i stopped my stroll and in that instant interrogated my own purpose of movement.Perspectives differ and kaleidoscopes show distinct combinations to me and thee.
(Guitar waves low)
When I multiply myself from single.... double...quadruple(Guitar in full swing)...millenia of myself crumple toghether,I had simply attained shape and structure in a single sheath.I slowly become visible and organised.My journey had taken a short but sharp break but it was worthwhile,making my journey a swifter and faster.I race myself and reach the ocean's dermis.I could smell the fragrance of a colourless realm above,I could lick the taste of a rageous life above.I decided to risk it and betray to my heart what I was capable of.And my fins turned limbs as I started to really crawl on what was my shell before.Crawling is walking right?And so i finally begin to walk the mile gauged inside my mighty paw.At the end of the day,my purpose is here:I have left the fotprints of mine in time which is immortal and is the sole reason of all being.
(Guitar pauses at top pitch)
My uprooted roots walk now and in the process of it bluished my life in colour so long.I'm growing as ever and this time it grew so high that I could really soar to the skies.My limbs are still limbs but my limbs are even lighter.
(Sax in normalcy fades in and out regularly)
And yes I had walked...and then slowly began to fly now.I turn ceaseless.I am in the pursuit of making my stay enjoyable.Entertaining me is the roads of the sky.No detours,no signals,no dead ends.I decide my destiny.I design my walkways.I glide in air,as a blade creeking into heaven rotating my eyes 360 degrees.Aviation is an art,and so is love.
(Sax fades out completely)
(Organ takes over)
I am with my eternal mate and life is as romantic as it could be.Raindrops over my wings get scattered over her wings and she chills out!I enjoy my flight a thousand times as addictive as it could be only with her.I shed flowers over her as the strings of the cupid's harp mesmerise our antennae.My pains become pleasure when with her.I feel immortalised and my heart flies above me.We fly to the moon.
(Equaliser stands still and its silent then)
Its time my movement restarted.After the hibernation in love,I jizzed off the next phase of my life...the so called voyage yet again.
(Violin swift and sound)
I started walking,this time with the power of two.Surprisingly one more did accompany the voyage,lately.The moment I was waiting for evolved as drop of honey inside a blossom!I was born again.This time my legs could think.
(Violin ends and Drums proceed)
The legs thought of walking and did walk.My legs thought of winning and won everything.Nothing was in my way as I did everything I did,in any form I existed so far.I was in my zenith,the conquerer of my kind.i had overtaken all my predecessors without any mercy crushing anyone on the way to victory.
(One long Trumpet horn)
Hence,I run this planet.
(Drums and piano in sync)
When I just gave a thought of stopping my wars and take a deep breath I met myself again,in all cardinal directions.Wherever I went,I saw nothing but me again and again.Big deal.I met me with roots,invisible inside me,with fins,with limbs,with wings and with thoughts.
(Violin and piano in sync)
But it was late that I realised I had weakened everyone of them along my sturdy survival.I had to run.
(Piano in sync with guitar,sax,organ,violin and drums in full pace)
The legs thought of running and did run.I had run with my fullest endurance with my adrenaline pumping up.I found fire burning around me and my foes catching up fast.All I had won was evil-gluttony,wrath,agony,greed,eny,pride and sloth.I ran,and am running and will run till my last blood of life burns in response to all what I've committed.The brightest star of all,it turned to be another shoting star.I throw myself to the almighty and stoop my arms to the God Lord above.My enemies could sense me.My eyes closed.My ear lobes hear only silence.I could smell defeat.My tongue never uttered.My pulse fell.My hands drooped.My thoughts diminshed.My nerves stopped responding.My blood didnot accelerate.My legs couldnot run any further.As I fell upon earth,I lose my prescence.My roots feed on me.Every root of mine.And I run inside them.
(Silence)
I had to run.
(Trumpet blows and terminates in one crash cymbel's beat)
[Curtain falls]

[pavalamani pragasam]

Theory of evolution rewritten? What does the new Darwin say? :roll: The musical fury turning to nothing but wind? :roll:

[VENKIRAJA]

Evolution revolutionized.
The new Darwin quotes Newton,"Every action has an equal and opposite reaction".
Music?What started from silence ends in silence as well.And maybe will start again and again and again.
Comments?In connection to the first post?
:huh:

[pavalamani pragasam]

:roll:

[crazy]

puriyala... :oops: :roll:

[VENKIRAJA]

http://www.youtube.com/watch?v=0Pl8xMfL4vw
Try reading once again before/after watching this video.
With sincere thanks to hubber Kannann!

[crazy]

video erkanve paarttu irukken :) thanks for sharing :P

[VENKIRAJA]

Yesterday,vasanth anna told that he could not get the story...So pls tell me what u could not get outta that story.I'm :headscratch:

PP ma'am i still can't understand ur stake.Crazy akka,kathai purinjutha?

[crazy]

kathai purinjuthunnu solla mudiyaathu... :oops:

[pavalamani pragasam]

:roll: About the blind grandson or the sounds about evolution?

[VENKIRAJA]

:roll: About the blind grandson or the sounds about evolution?

Metamorphosis......evolution. :?

[pavalamani pragasam]

Everything started with a big bang & ended at last..again a big bang will happen! Is this what you are conveying?

[VENKIRAJA]

Exactly.Nalla velai.Naan vera maathiri nenachitten.Puriyala,puriyala-nu neraiya per sonnanga....thank god!I'll write my next in a while,probably a love story.

[btr]

hi , it is simply superb. It is like relating to the notes in shelly and keats. It is the same concept like MOZHI film where the vibrations of music can be felt and heared. Kudos!! :clap: it reliving the ode on a gracian urn!may ur tribe grow and contribute more! keep it up!

[VENKIRAJA]

Thanks a lot :notworthy:
Guess this:'Loravein' :?:
Coming up......

[btr]

hi venkiraja

i like keats and sparkling lights but loravein? :roll:
looking fwd for further text poesy.

[VENKIRAJA]

-Reposted in Page 5-

[crazy]

:)

[btr]

hi :oops:

oh yes! I am bleeding red with all the scarlet red! Yes the same blood! ( vadivelu and prabhu deva have gone red now)...good scarlet red! :lol: what next?

[VENKIRAJA]

Thanks BTR...Your responses makes me write,but love story ezuthurathu remba kashtama irukku..needs time..thursday-le irunthu semester irukku...padikanum!

THANKS FOR THE 2000 CLICKS SO FAR :D !

[btr]

hi vr
ellorum love story ehzhudina ennavadhu? :? pl continue to write in the present form...it is different!! :idea: waiting for more surprises :)

[Vivasaayi]

நிறங்களையெல்லாம் இழந்த பலகை வாசித்தது...."பார்வையற்ற குழந்தைகள் குருகுலம்".

:thumbsup:

i wrote a short story to kalki short story contest...and it had a very similar line

to mention that the mother was a widow and an old weak pale lady...i mentioned

"எந்த வகையிலும் செந்நிறம் படராத அவள் முகம்".

:)

[Vivasaayi]

venki...engilees kadhai padikura palakkam illa... :roll:

only tamil.. :D

[crazy]

நிறங்களையெல்லாம் இழந்த பலகை வாசித்தது...."பார்வையற்ற குழந்தைகள் குருகுலம்".

:thumbsup:

i wrote a short story to kalki short story contest...and it had a very similar line

to mention that the mother was a widow and an old weak pale lady...i mentioned

"எந்த வகையிலும் செந்நிறம் படராத அவள் முகம்".

:)

:clap:
yen adha inge post panna koodadhu?

[Vivasaayi]

THATS(mine) A VERY AMATEURISH ATTEMPT

shall try to post it in a new thread..somberithanam ..hehe

[crazy]

thanks :)

[VENKIRAJA]

Dedicated to my friend Ajay Chenniappan Sengottaian

Soldiers and pawns.

A pawn could move only one step front and could kill only by their side.
-Some anonymous Father& a son,somewhere say a beach-
Gunshot.
It was a perfect sphere of steel cast for the perfect trigger.The kid had burst the baloon.His positioning was textbooky,his timing was excellent,most importantly his eyes,most of which was white were open.
I was exactly looking like a Mongolian soldier,my dad very often says.
"Exactly,son.Congrats."
"Thanks dad."
Thats how he starts-everytime I win a wrestling match in the playstation,when I draw a complete circle driven by a compass in a single stroke,or when I come first in my tution classes.He congratulates me,kisses me and very often offers me a toffee.
"This toffee is not the end of success pal."
He then annotates me what my life has to be,of the heir of an enterpreneur has to be.
"Success is ceaseless.We can make the word big bigger and bigger as it goes.There's no chequered flag anywhere."
I nod my head usually,but this time I had a doubt from some unusually creative,or should i call it a notorious nerve cell...
"Dad,did your father say these to you?"
"I would appreciate that.Yes,My father did say stuff to me.But not these"
"What did he say?"
"He used to say that we are all knights my boy-Soldiers!"
"Soldiers?For that baloon shooting?Kidding,are you!"
"No son.Soldiers in its pure,true,practical sense.Soldiers aren't assured of their lives.So are we.It all may seem like a rollercoaster ride.But if one of the bolts were not screwed properly,the rider gets to see what pain really means."
"Quite right.But whats the big deal?You are with me daddy!"
"Maybe.Imagine-You and me are on a boat.The rowing is very sweet and the whistles are very pleasing.The fishing rod's worm gets deep and your papa drowns down to its bed.What is the kid supposed to do now?It is time for the kid to become the soldier,the light of the dawn to take the mighty rowing log,lift the father up and row back to the shore.Decide the future."
"What exactly should I fight against?"
"Fight against the loser in you,the lack of confidence and will in you.That should suffice."
"What if I don't?"
"You die when you stop fighting.There is only one rule in the game.Kill or you will be killed."
"How did you fight?"
"I woke up in the middle of a dream and found myself in combat.I had nothing left,and nothing else that I could do,but survive.For that I had to."
"So shouldn't a soldier dream?"
"He can,when he becomes an Emperor."
"When will that happen?"
"The soldier decides it.Precisely,the rival decides it."
"Has the war begun?"
"It never ends."
"Is it really necessary that a hardly negligible teen pays heed to all such warfare techniques?"
"The earth is very fast.It makes you old by running hard.Now its your chance.Start running.Rule."
Wondering about all fantasies around me,waves of influences,weird analogies and metaphors,I was curious if I could spot any other so-called Soldiers in the vicinity.All I could see were crystals of sodium chloride,sand,precious stones and corals,ships,submarines,goblets of water and waves was not horizon.It was the other side of the sea,the shore synonymous to mine.It seemed as if I was the first one.I was the last one too.

A soldier could move however and wherever he likes and kill whoever he dislikes.
-Some other anonymous Father& a son,somewhere say another beach-
Gunshot.
It was a perfect sphere of steel cast for the perfect trigger.The kid had killed a sinhaleese cop.His positioning was textbooky,his timing was excellent,most importantly his eyes,most of which were red were closed.
I was not even the size of a pawn chessmen,my dad very often says.
"No!Son,Put the gun down."
"Sorry dad."
Thats how he starts everytime.Whenever I kill some Sinhaleese officer,I go to training camps regularly or even when I try to beat up a sinhaleese schoolboy.He slaps me,advises me and even offers me some non-violence preaching books.
"This violence is not the end of the war pal!"


"It never ends."

[pavalamani pragasam]

Horror!

[VENKIRAJA]

Insane trilogy.

Life.
Time.
Less.

Less life.
Less time.

Lifeless time.
Timeless life.

[btr]

hi venkiraja

As again you have proved your worth in weight of letters and pain/emotions!! :roll:

yes life without emotions/feelings is as good as being life less, and a waste of time.
kudos to ur pawn story line. ..keep it up
btr

[VENKIRAJA]

hi venkiraja

As again you have proved your worth in weight of letters and pain/emotions!! :roll:

yes life without emotions/feelings is as good as being life less, and a waste of time.
kudos to ur pawn story line. ..keep it up
btr

Thanks.
http://in.youtube.com/watch?v=nhwIFbB5iuo
Found the video link,which was adapted as "min thadai."
A refernce of this is in my blog too.FYI,the ad had won the prestigious Cannes award.

[VENKIRAJA]

[tscii:f5d0e9ea6e]The Sky within.

http://venkiraja.wordpress.com/2008/11/02/the-sky-within/

I walk upwards. The Sky walks with me. I see at a distance a tapering, spiral pathway leading me to the boundary. The bike that just crossed me seems to disappear before the vanishing point. This life turns blank the next second and I feel as if I exist amidst nothingness. Did I exist in fiction and fantasy - a wholesome marsh of self-conceived falsehood? The gleaming sun paints me black upon the road but soon my shadow gets erased as a waxing moon. My sensory organs cease to perceive anything in the sphere of contact. It is obvious that a painless pinch couldn’t rule this out so easily. I don’t wish to stop by and solve up the chaos but to walk through it firm and solid. Future is nothing and memory is melting. Stranded in loneliness and puzzled by improbability, I guess a maze around me laughs at my helplessness. There are no inventions and no fellowmen. I forgot my graduation and stop believing about salvation. Truth is void and fate is mystery. The idea is to walk past truth and guess my fate. Ideas are absurd when destiny is driving. I reach my horizon. The boundary is reached and the ultimatum is to break this silence. I start it with a bleak and roar my soul to breathe this suffocation. I transit from walking to running and ascend to jump into resurrection from this boundary to eternity. Anticipating a bull’s eye I infer that gravity seemed to have survived along with me. The idea is to destine my absurdity. Truth is mystery and fate is void. I just graduated first class and I am on my way to salvation. My inventions are visible all around and fellowmen are screaming to see me fall. Loneliness is improbable and puzzled why I feel stranded, I laugh at the maze I made for myself. Future unravels itself as memory freezes back. I don’t wish to walk through it firm and solid and wish to solve up the chaos. The pinch pains a little later. My sensory organs perceive every atom in the sphere of contact. As a waning moon, my shadow is painted back with a black sheen. Didn’t I exist in reality and accuracy-a wholesome marsh of pre - conceived axioms? This life turns brimming and I feel as if I exist amongst replete. The bike that is approaching me horns loud as it approaches the blind spot. I see at a distance a widening, spiral pathway leading me to the periphery. I fall downwards. The sky falls with me. But, the sky never really falls or walks. It stays calm as it does, within.

P.S: Many films served inspirations for this piece. It would be a sin if I failed to mention my gratitude to Nolan, Fincher, Tarantino and Wachowskis. [/tscii:f5d0e9ea6e]

[pavalamani pragasam]

A beautiful process of growing up!

[VENKIRAJA]

A beautiful process of growing up!

You mean ... ? :)
:ty:

[pavalamani pragasam]

The weird, varied experiences of the mind while growing up! The fears, hopes, sorrows and joys.

[btr]

Hi VR

It has been ages since you penned on these lines! :roll:

what'a keeping you away?

Looking fwd to read more.

[VENKIRAJA]

[tscii:48b70e1eb2] :P There was a creative writing contest in my college, and IMO the topics were framed so as to restrict creativity. I find it extremely intelligent on the board's part since writing on a topic which has limited possibilities is quite a deal. The following are the topics and I chose the last topic. Hubbers can continue the subject, if they wish.
* Little Red Riding hood, from the point of the wolf
* Hansel and Grietel from the point of view of the wicked witch


* Cinderella from the point of view of Drizilla, one of her ugly sisters.

People enjoy living with falsehood, imaginations and hallucinations. Ages hence they realise the sins they’ve made. Einstein was an outlaw against Hitler, Copernicus was killed for his theory, Darwin was a monkey for his ape-man postulations. So was I. I was this mis-spelt word which meant aroma but considered to mean foul odour. I had tons of love, acres of goodwill, miles of kindness and all that qualities attached to her. If I got the girls who dance with me in unison in the rain behind a waterfall, even I would be the heroine of the crowd. Contrary to popular opinion, I ain’t as bad as ‘The wicked Drizella’ as people claim to be.

People think I and Anastasia were gifted- We got all the clothes, the jewels and the best food. But it was Cinderella who was gifted. My mom was only proud about her latest shopping collections and the parties she hangs out with her fellow high-class women. She never got the time to kiss us passionately or take us out to the park. On the other hand, she got a lovely mother who used to feed her and tell her all the mythical stories with lullaby and love. She got a father who had loads of affection on her and cared only for her. We got the same father, who only has the time to worry about his elder daughter under the devilish clutches of my mother. She enjoyed the privacy that no other girl would get. Though she slept by the cinders and ran errands in the kitchen, she had the beauty that even fairy tale women can’t match up. To be honest, we couldn’t even make friends whereas she even befriended cats and rats around the house. She was loved by everyone in the place, except for our mother. For no fault of mine, I was cursed and hurled in damnation.

I was happy for once that despite her superior traits, I got a chance to checkmate her in the ball-room dance. She was vehemently ordered to stay indoors while we had an invitation for the dance. I was splendid in my new costumes and the jewellery. I knew for sure that I could win the hands of the prince and defeat Cinderella once and for all. But in vain, this stupid fairy appeared. Alas, it could have come to my room. It could have granted me those wishes. Instead even fate deceived me. It tricked me into a smaller fortune and gave her the Midas touch. She had the luck of turning rats into the horse and the horse-men, while I had the fortune of reaching the place late because of the drunken horse-man. To my envy, there appeared this female Cin’damn’erella and wooed the attention of the visitors. She was charming, elegant and gorgeous. I knew it was her when every Noble in the city was wondering who she was. The prince had just offered me a hand, before turning to her matchless attractiveness and refusing my hand.

“He gave me the longing and made me mute.”
-Amadeus (Salieri on Amadeus Mozart, 1984)
She won the hands of the Prince, which I thought could never happen in my worst ever nightmare. My hands in air were just given hands by another handsome lad, with whom I was reluctantly dancing. On closer observation, he was muscular, handsome and was such a graceful dancer. Our hands were playing with each other. At that moment, none could have noticed him or me who were equally or better in the dance that the prince’s couple. I tore apart the cold breeze that blew and he crept through my eyes which were shining in love. The sparkle in my necklace’s emerald reflected in his vibrant sword. I was floating in air and he held me in his hands above the ground just when my mother interrupted and called out our presence in the dance. She was upset because of the fact that we couldn’t impress the prince. Soon after we reached home, I could see the poor Cinderella whom all love to have pity on helplessly cleaning the floor. What a fine performance! Soon then, we slept with haunting dreams.

Next day, guards arrived with a glass shoe. I’d seen this in the feet of that glorious dancer and it did fit her. The prince was finding the mysterious girl with whom he danced and parted in the middle of the dance. She left to the palace and mom was recovering from the shock of her lifetime. Suddenly, another group of guards entered the room. They had a ring in the hand, and tried to find a matching finger. I could see the valiant and manly dancer who was at out footsteps. I wore a romantic smile and gave my finger. It fit me perfectly and I hugged him. The carriage fled to the palace next and my parents followed. Cinderella and the Prince lived happily ever after. Cinderella’s Step-sister and the Prince’s Step-brother lived happily ever after.[/tscii:48b70e1eb2]

[pavalamani pragasam]

Interesting imagination! :D

[P_R]

Interesting Venki.

In school we once staged a play about the post-wedding Cinderalla story. Cinderella is the cruel queen who treats her stepmom and stepsisters like dirt and the 'prince' is a henpecked husband etc. And a reporter (essayed by yours truly) uncovers this news and reports it to the world is the story.

[btr]

VR

The flip side of the coin or is it true that the step sister also is a chip of the old block in living happily ever after.
A good sketch. :clap:

[VENKIRAJA]

Thanks to PP Ma'am ,PR and btr. :ty: Thanks for the continuous support you give me. Will post soon. :D

[VENKIRAJA]

[tscii:6e932e9e52]This was the story I wrote for my college contest. I didn’t win.
Link (http://venkiraja.wordpress.com/2009/03/27/vertex/)
The objective was to write any poem/ short-story or an essay. The first line of the story is the topic, BTW.

Vertex.
I switched on the tape and watched the screen. The gray dots etched on the black screen slowly disappeared to give an indifferent sound which was neither sound nor music. A blinking red dot at the bottom had letters REC blinking and counting seconds. As I was cutting the film to edit for ‘Headlines India’ for the following day, my pager keeps continuously buzzing. I work as a video barber for a private television network which telecasts news sponsored by political parties between detergent commercials. It is almost evening time and the news I’m editing will probably be the breakfast news. The two messages are from my brother. 7:28 p.m < Wer r u? > 7:33 p.m < w8n.. cm fast> Dropping the tape at the editor’s cabin, I rushed to pick him up. There was heavy traffic and my bike’s rear-view mirror was broken by a woman who was running on the road.
(20.2.09)

He spent his last ten rupee note on tea and bun for the constable. Fortunately, or he can consider it rather unfortunate that his daughter wasn’t one of the bodies the police had found in the outskirts of the city. The colony watchman, neighbours and even kids don’t mind him. Not a single wish, greeting or not even a polite smile. His wife had a heart attack recently and subsequently all the usurers of the town are sneezing on his doorstep. The clowns of the neighbourhood seem to have picked the rice bowl from his kitchen to feed stray dogs. Cobwebs are populating in his Khakis and his razor is brown with rust. The grocer refuses to give him oil on debt. The last drop of oil at home had just dripped down. The clock’s pendulum has stopped oscillating without oil. Never mind, who needs to know the time if his union is on a strike.
(27.2.09)

“Love is like cigarettes”
“Burns the ecstasy and kills after the excitement?”
“Pervert! No…”
“Then, why so?”
“The pleasure gets you addicted and when you try hard to quit, you run crazy and the desperation doubles itself. The addiction is twice as mighty now.”
“Then let us try it. I won’t meet, see or even talk to you for a month. Let us test your postulate. What say?”
“I’m sure you’d lose.”
“It is Jan 20. I’d call you up on Feb 20. Take care, cya.”
“You serious on this boy?”
“I do smoke. I do love. I’m addicted.”
“Drop me at home. Let us enjoy some eleventh hour romance.”
“I came by bus. I’m going to wait for it again.”
(20.1.09)

The day was running ahead of him. He knew that the brake valves had to be tightened, but already he punched his card late. He just cruised into the sea of the city’s traffic hoping for a makeover later. My brother was checking his offline messages when I started to work. I took his bike after giving him some pocket money.

“You win. Love is like cigarettes.”
“You too, you win. You smoke.”
“I love you!”
“Love you too.”
“Meet you at the cafe after class.”
“Done”

“You do smoke. You do love. You’re addicted.”
“I’m leaving now. The romance quota is over”, she was smiling.
“Drop me at home. Let us enjoy some romance after ages!”
“I came by bus. I’m going to wait for that again”, waved his hands and walked back.
(20.2.09)

It was a roadside Ganesh Temple. None knew about her. She was in rags with some thick hair which was oiled a century ago. She surely is starving but her teeth told that she had been eating stale food. Dogs barked at her, kids played games around her. Moms in the colony used her to frighten babies which refused to eat lunch. She was dormant normally, except when a bus passed by. She curses the bus in a loud, undecipherable language and then comes back and settles down in her dock. The locals rarely noticed her or her actions. Newcomers to the place even ask addresses to her. Residents consider her one among them. Few of them even feed her. None came in search of her. She never spoke a word or even looked us. Her only excitement was the buses that pass by. But when infants play with bus toys, she keeps staring at them.
(20.3.09)

“I came by bus. I’m going to wait for that again”, waved his hands and walked back.”
“Hey! Watch out- A kiss on your way!” He turned.
Smiles exchanged, the romantic addiction was pulsating in them when they had that orgasmic smile on their faces split by a sidewalk. The brakes were just as fine when he paused for the pedestrians and took a turn. As the signal was about to ripen from green, he squeezed in a bit too fast just when the ‘L’ board car interrupted. A steep turn and some lad in the road was thrust to the other side of the road. The guy wouldn’t have meant to cross the road this way. She yelled and fell there. A part of the crowd tried to wake her up with soda. She hit and broke a bike’s mirror as she stood up and ran away screaming on the road. The college crowd around realised that it was their junior who was killed and started beating up the bus driver. An accident grew into a prestige issue and took the shape of a bus strike demanding apology from the college students. I just arrived at the scene and found my brother’s white shirt turned red. I took him to the hospital and signed the Police reports. I switched on the televison and watched the screen the next day morning, it showed the video I stitched. The headlines were the accident and the violence after that. The newspaper lying over there had headlines about the Bus driver who the Police had told me about. In the second page was my brother’s condolence message. In the third page, there was an advertisement reading Girl missing. I had recently seen her somewhere.
(21.2.09)[/tscii:6e932e9e52]

[pavalamani pragasam]

A very woven tragic story! Have to note the notes carefully to understand the events and get the whole picture. A novel attempt! :clap:

[VENKIRAJA]

A very woven tragic story! Have to note the notes carefully to understand the events and get the whole picture. A novel attempt! :clap:

I forgot to show my gratitude towards Movies like Pulp Fiction (Tarantino), 21 grams (Alejandro), Magnolia (P.T.Anderson) which were genuinely the inspiration.

Thanks a lot PP ma'am! :ty: I would appreciate your visit to my blog as well :P

[VENKIRAJA]

சங்கமம் என்ற இணையதளத்தில் நடந்த போட்டிக்கு அனுப்பிய இடுகை இது. குறித்த விமர்சனங்களை வலைப்பூவிலும் (http://paathasaari.blogspot.com/2009/05/blog-post.html), வாக்குகளை அந்த தளத்தின் இணைப்பிலும் (http://tamil.blogkut.com/contest/poll/poll0409.php) அளிக்குமாறு பணிவன்புடன் கேட்டுக்கொள்கிறேன்! உங்களது ஒவ்வொரு மதிப்பெண்ணும் மிக முக்கியமானதாகும், அதற்கான நன்றிகளை முன்கூட்டியே தெரிவித்துக்கொள்கிறேன்.

மந்திர நிமிடம்.

தனியாக நான் பண்டாரம் போல வீதியில் ஓடிக்கொண்டிருந்தேன். கோயம்பேடு தனது போர்வையத் தளர்த்திக்கொண்டு கொட்டாவியோடு துயில் கலையத் தொடங்கியது. துணைக்கு சைக்கிள் மணியோசையுடன் சிறகுகள் மறுக்கப்பட்ட பால் பாக்கெட்டுகளும் செய்தித்தாள்களும் வாசற்படியோரம் சிந்துகையில் கண்சிமிட்டி கண்சிமிட்டி தெருவிளக்குகள் சூரிய நமஸ்காரம் புரிந்தன. ரேடியோக்களில் இன்னும் எழுபதுகளின் கானங்கள் மாறாமல் டேக்ஸி ஸ்டாண்டுகளிலும், டீக்கடைகளிலும் சிகரெட் புகைக்கு பழகியபடி ஒலித்துக்கொண்டிருந்தன. கந்தர் சஷ்டி கவசங்களும், வேங்கடேச சுப்ரபாதங்களும் விடாமல் வீடுகள், அங்காடிகள் முதல் பேருந்து நிலையங்கள் வரை இசைக்கத்தொடங்க, பனித்துளிகள் பில்டர் காபி வாசனையோடு தி ஹிண்டு அல்லது தினத்தந்தி வாசிப்பில் மாயமாகிக்கொண்டிருந்தன. பெரிய மீசையோடு பருத்த உடல்வாகுடைய அந்த காக்கி கார்டை பஞ்ச் அடித்துவிட்டு மெக்கானிக் ஷெட்டுக்கு புறப்பட்டார். கையெழுத்து போட்டுவிட்டு சாவி போட்டால் ஓடும் அந்த பெரிய பொம்மையை உள்ளே அமர்ந்தபடி இயக்கலாயினார்; பேனா தெறித்த மையாய் பேருந்து கக்கும் புகை. காலையிலேயே சூடான இட்லியை வெங்காய சட்னியோடு சாப்பிடும் சுகமே அலாதி. அநேகமாக இந்நேரம் காலையில் பார்த்த மீசைக்கார பேருந்து ஓட்டுனர் பழகிப்போன பெட்ரோல் வாசனையை தனது மூளை நரம்புகளுக்கு இன்னுமொருமுறை புலப்படுத்திக்கொண்டிருப்பார். பேருந்தை டிப்போவிலிருந்து பாயிண்டுக்கு கொண்டு சென்று ட்ரிப்பைத் தொடக்கவேண்டியதுதான் மீதி- பூந்தமல்லியிலிருந்து பிராட்வே வரை செல்லும் அதிவேக வாகனத்தில் அமர்ந்திருக்கும் நான் மற்றுமொரு மென்பொருள் கூலி.

மிதித்த ஆற்றலை காற்றில் புகையாக ஊற்றிக்கொண்டிருக்கும் பேருந்து என்னை ஒரு ஊர்தி வெள்ளத்தினூடே செலுத்திக்கொண்டிருந்தது. ஒரே நொடிக்குள் பதினைந்து பதினாறு ஹார்ன் சத்தங்கள் எழும்ப கண்ணாடியினூடே நிறம் மங்கித்தெரிந்த சிக்னல் விளக்குகளால் நெறிபடுத்தப்பட்டுக்கொண்டிருந்தது பேருந்து. மற்ற வாகனங்கள் செலுத்தும் சைகைகளால் தனது போக்கை தொடர்ந்து திருத்திக்கொண்டேயிருந்தது. பாகனின் கோலை ஒத்தபடி ஸ்டியரிங்கும் ஓட்டுனரின் மகுடியென கியரும் தன்னை ஆட்டுவிக்க ஆட்டுவிக்க நடுத்தெருவில் வித்தை காட்டிக்கொண்டே சீறிப்பாய்ந்தது. தனிமையின் இசை வாழ்வில் பெரிய வெற்றிடத்தை நிரப்பிக்கொண்டிருக்கிறது. சூரியனுக்கு வெள்ளையடித்து நிலாவையும் ஒளிரவைத்தாகிவிட்டாயிற்று. நாள்தோறும் இதே பழைய க்ராமஃபோன் ரிக்கார்டைத் தான் தேயத்தேய ஓட்டிக்கொண்டிருக்கிறோம். அதே டீக்கடை, அதே கிங்க்ஸ், அதே பைக் பார்க்கிங், அதே கார்ட் ஸ்வைப், அதே ப்ராஜக்ட் லீடர், அதே லோ-வெய்ஸ்ட் ஜீன்ஸ் யுவதிகள், அதே மாலை நேர ட்விட்டர், அதே வார இறுதி ஜேக் டேனியல். ஒரு தினுசான மயக்க நிலையில் நம்மை அறியாமலேயே நூற்றுக்கணக்கான மனச்சித்திரங்களை அசைபோட்டபடி கவனமின்றி செல்ல வேண்டிய இடத்திற்கு கனவுலகினிலேயே பயணித்து தலம் வந்தடைகிறோம். வரைந்த காம்பஸ் வட்டங்களை பென்சிலால் திரும்பத் திரும்ப அழுத்தி வட்டமடிப்பது போல நேற்று பதித்த சக்கர சுவடுகளின் மேலேயே இன்றும் தனது பாதம் பதித்துக்கொண்டிருக்கிறது பேருந்து. அதே பூந்தமல்லி, அதே போரூர், அதே வளசரவாக்கம், அதே விருகம்பாக்கம், அதே வடபழனி, அதே கோடம்பாக்கம், அதே அசோக் நகர், அதே நுங்கம்பாக்கம், அதே சேத்துபட்டு, அதே சென்ட்ரல், அதே ப்ராட்வே.

கூட்டத்தின் மையமாக நின்றிருந்தாலும் மனதில் இழையோடும் இந்த தனிமையின் ரீங்காரம் காதுகளில் "நீ துணையற்றவன்!" என்று மீண்டும் மீண்டும் அறிவித்துக்கொண்டிருக்கிறது. சீட்டு ஒதுக்கப்படும் மூக்குப்பொடி கிழம், தொலைக்காட்சித் தொடர் விவாதிக்கும் நடுத்தர வயதுப் பெண்மணி, டை மாட்டிய ஆபீசர்கள், பாக்கட்டுகள் பத்திலும் ஒன்றுமேயில்லாத இளைஞர் பட்டாளம், ஜன்னலுக்கு வெளியே கை நீட்டும் பள்ளிச்சிறுமிகள், கூடைகளில் கருவாட்டை மணக்க மணக்க கொண்டு செல்லும் மூதாட்டி, பீடியை காதில் செருகிய குடிமகன் என பற்பல சினேகிதர்களுடைய பேருந்திற்கும் என்னைப்போலவே சொல்லிக்கொள்ளும்படி துணை யாரும் இல்லை தான். இரவல் நகையென மாறி மாறி ஓட்டுனர்களும் நடத்துனர்களும் பாவிக்கும் அப்பாவி ஜீவன் தான் இதுவும், பார்வையாளர்களுக்கும் பாதசாரிகளுக்கும் நேர்ந்து விடப்பட்ட எடுப்பார் கைப்பிள்ளை. தனிமை தான் மனிதனின் முதல் கண்டுபிடிப்பாக இருந்திருக்க வேண்டும். அதன் கோரப்பிடியிலிருந்து தப்பியோடவே மது, மாது போன்ற வஸ்துக்களின் திரையில் எல்லோரும் ஒளிந்துகொள்ளவேண்டியிருக்கிறது. என்றேனும் ஒரு நாள் இந்த வேலியை உடைக்க முடியாதா? இரவின் அடர்ந்த இருட்டில் வெளிச்சத்திற்கு வரும் தத்தம் தனிமையையே இன்னும் எத்தனை நாள் சிகரெட்டுப் புகையில் அலைகழிப்பது? உச்சி வெயிலில் தெருவோரங்களில் படரும் கட்டிட நிழல்களினூடே தாவிதாவி கதிரவனிடமிருந்து இன்னும் எத்தனை நாள் ஒளிந்துகொண்டேயிருப்பது? பேருந்துக்கென்று இருக்கும் தளைகளைத் தகர்த்து போட்டுவைத்த பாதையை விடுத்து அதன் சக்கரங்களை சுயமாக ஏவும் நேரம் வந்தும் விட்டது.

தனிமையில் நடந்து கொண்டிருக்கும் நபர் திடீரென்று தன் அலைபேசியை நடுத்தெருவில் போட்டு உடைத்தால் ஒரு நொடியில் தெருவின் ஒட்டுமொத்த கவனமும் அவர் பக்கம் திரும்பும். அந்த ஒரு நொடியில் திரைப்பட நடிகரின் புகழை, வரலாற்றுச் சக்கரவர்த்திகளின் புகழை, ஒரே கணத்தில் வென்று சாஸ்வதப்பதவி எய்திவிடலாம். அண்டசராசரத்தின் சிம்மாசனத்தில் அமரும் அந்த மந்திர நிமிடத்தில் முக்திநிலையை அடைந்து தனிமையை மறக்க ஒரே வழி இதுதான். ஓட்டுனர் நடத்துனர் எல்லோரும் இரவு உணவிற்கு போயிருக்கிறார்கள்; ஓரமாக போர்க்களத்தில் இருக்கும் குதிரையைப் போல கம்பீரமாக வீற்றிருந்தது பேருந்து. இன்னமும் சென்னை மக்கள் எறும்புகளைப்போல உயிர்ப்போடு இயங்கிக்கொண்டிருந்தனர். கடைசி நிறுத்தத்தில் இறங்கி, தெருவோரம் இருந்த ஓல்டு மங்க் பாட்டிலை பொறுக்கிக்கொண்டேன். அரை லிட்டர் பெட்ரோல் வாங்கிக்கொண்டு வியர்வை படிந்த கைக்குட்டையை அதனுள் தோய்த்தேன். இடையூறுகளைத் தகர்த்து வெல்லும் வீடியோ கேம் வீரனைப் போல அருகிலிருந்த கட்டிடத்தின் மொட்டைமாடியின் ஓரத்திற்கு வந்து எதிரே இருந்த ட்ரான்ஸ்பார்மரின் மேல் அதை வீசி எறிந்தேன். பாட்டிலின் பெட்ரோல் பற்றிக்கொண்டு மேலே பட்ட அதிர்ச்சியில் ட்ரான்ஸ்ஃபார்மரையும் கொளுத்திவிட்டு வெடித்துச்சிதறியது. வெடித்ததில் சிதறிய இரும்புத்துண்டு ஒன்று வந்து என் நெற்றியைக் கிழித்துச்சென்றது. வழிந்த ரத்தத்தை துடைக்காமல் அப்படியே ஓடவிட்டுக்கொண்டு மேலிருந்து சிந்தும் தூறலில் நனைந்தபடியே சிகரெட்டை வாயில் செருகிக்கொண்டேன். இடியின் பிண்ணனி இசையில் கோரச்சிரிப்பொன்றை உதிர்த்தபடி தனிமையை வென்ற பெருமித்ததுடன் நடைபோட்டேன். மறுபக்கம் சும்மா நின்றுகொண்டிருந்த பேருந்து யாருமேயில்லாமல் தானாகவே இயங்கத் தொடங்கிற்று. ஒரே மூச்சில் முழுவேகம் பிடித்து தரையில் படுத்திருந்த வெறிநாயின் கழுத்தில் ஏறியது. சுற்றி நடந்து கொண்டிருந்தவர்கள் ஆச்சரியத்தில் ஆழ்ந்தபடி பார்த்துக்கொண்டேயிருக்க மீண்டும் ஆக்ஸிலரேட்டரை முறுக்கேற்றி வ்ரூம் என்று கிளப்பிய ஓசையில் திகிலடைந்த கூட்டம் தெறித்து ஓடியது. இந்த மந்திர நிமிடத்தின் அதிர்வலைகளிலேயே காலமெல்லாம் தனிமையின் கசப்பை மறந்துவிட முடியும் என்று நம்பிக்கை கொண்டேன். மறுநாள் காலை பேருந்து ஷெட்டில் நின்றுகொண்டிருக்கிறது, தனியாக நான் பண்டாரம் போல வீதியில் ஓடிக்கொண்டிருக்கிறேன்.

போட்டியில் வாக்களிக்க இங்கே அழுத்தவும்! (http://tamil.blogkut.com/contest/poll/poll0409.php)

[pavalamani pragasam]

வர்ணனை தோரணமாய் அமைத்ததில் அதன் அதீதமான அடர்த்தியில் எளிமை குறைந்து வாசகரின் ஈடுபாட்டையும் குறைக்கிறது. இறுதியில் வன்முறை சம்பவம் நிஜமா கற்பனையா என்ற ஐயமும் இருக்கிறது. கவனித்த விஷயங்களை, ஆழமான கருத்துக்களை மொத்தமாக நிரப்பிவிட எண்ணும் ஆர்வத்தை கொஞ்சம் அடக்கப் பழகினால் இன்னும் பெரிய உயரங்களை தொடலாம். வாழ்த்துக்கள்.

[P_R]

அன்புள்ள வெங்கி

Mrs.PP குறிப்பிட்டிருந்த அந்த மிகை அடர்த்தி தான் எனக்கும் கொஞ்சம் வாசிப்பை கடினமாக்கியது. ஆனால் நாங்கள் சொல்வதாலேயே இது மாற்றிக்கொள்ள்ப்பட வேண்டிய ஒன்று என்று கொள்ளவேண்டாம். இது உங்கள் பிரத்தியேக பாணி. சொல்லடர்ட்த்தியும், அதீத வருணனைகளும் பொதுவாகவே கவிஞர்கள் கதை எழுத வரும்போது நிகழ்வது தான் (http://kaalaikkathir.blogspot.com/2008/09/blog-post.html). தற்போது இலக்கியப் பத்திரிக்கைகளில் வரும் தமிழ்க்கதைகள் இதைப் போன்ற அடர்த்தி உள்ளவை தான். வாசகர்களை கொஞ்சம் முயலச்செய்வதில் எந்த தயக்கமும் இருக்க வேண்டாம்.

ஆனால் அது கதையின் தேவைகளுக்கு ஏற்ப நிகழ்வது உசிதம். கதையின் குறைகளை மொழியால் நிரப்ப முயலும்போது தான் பிரச்சனை. அவ்வாறு இல்லாமல் இந்தக் கதையில் இத்தகைய சொல்லும்முறைக்கு தேவை இருக்கத்தான் செய்கிறது. அதனால் உங்கள் தெரிவு சரியென்றே நினைக்கிறேன்.

ஃபைட் க்ளப்பில் 'ஜாக்' தான் பயணிக்கும் விமானம் வெடித்துச் சிதறுவதாக நினைத்துத் திளைக்கும் தருணத்தோடு உங்கள் கதையின் 'மந்திர நிமிடத்தை' ஒப்பிட முனைகிறேன்.

பேருந்தை 'அனிமேட்' செய்யவேண்டிய அவசியம் புரியவில்லை.கவிதையில் personification என்று சொல்வார்கள். அது ஒரு சில வரிகளில் வாசகரிடம் ஒரு 'அட' வரவழைக்கும். அதையும் தாண்டி 'இரவல் நகை' உவமானம், பேருந்து உயிர்ப்பெறுவது போன்றவை எல்லாம் கொஞ்சம் வலிந்து செய்யப்படது போலத் தோன்றியது. அதில்லாமல் நாயகன் (!) நிகழ்த்தியதாக நினைத்துக்கொண்ட மந்திர நிமிடத்திலும், மறுநாள் சாதாரணத்துவத்துக்கு சென்றுவிட்டதிலுமே கதை முழுமை பெற்றுவிட்டதாக நினைக்கிறேன். பேருந்து சாதாரணத்துவத்தை நாயகனுடன் பிணைக்கும் குறியீடாகவே முழுமை பெற்றுவிடுகிறது. அதை மேலும் தொந்தரவு செய்திருக்க வேண்டாம். அல்லது கதையை நான் சரிவர உள்வாங்கவில்லை.


தொடர்ந்து எழுதுங்கள். போட்டியில் வெல்ல வாழ்த்துக்கள்.

அன்புடன்
பிரபு ராம்

PS: 5இல் வாக்கு குத்தியாகிவிட்டது :-)

[madhu]

12-க்கு 5 வாக்கு அளிச்சாச்சு..

வெங்கி.. உங்களை நேரே சந்திக்கிறப்போ இந்தக் கதை பத்திய doubts கேப்பேன் ! :oops:

[VENKIRAJA]

அன்புள்ள வெங்கி

Mrs.PP குறிப்பிட்டிருந்த அந்த மிகை அடர்த்தி தான் எனக்கும் கொஞ்சம் வாசிப்பை கடினமாக்கியது. ஆனால் நாங்கள் சொல்வதாலேயே இது மாற்றிக்கொள்ள்ப்பட வேண்டிய ஒன்று என்று கொள்ளவேண்டாம். இது உங்கள் பிரத்தியேக பாணி. சொல்லடர்ட்த்தியும், அதீத வருணனைகளும் பொதுவாகவே கவிஞர்கள் கதை எழுத வரும்போது நிகழ்வது தான் (http://kaalaikkathir.blogspot.com/2008/09/blog-post.html). தற்போது இலக்கியப் பத்திரிக்கைகளில் வரும் தமிழ்க்கதைகள் இதைப் போன்ற அடர்த்தி உள்ளவை தான். வாசகர்களை கொஞ்சம் முயலச்செய்வதில் எந்த தயக்கமும் இருக்க வேண்டாம்.

Maybe. இந்த பிரச்சனை எனக்கு முதலிலிருந்தே இருக்கிறது. என்ன செய்வதென்றே தெரியவில்லை. இத்தனைக்கும் நான் எளிமையாக எழுதுவதைப் போலவே தோற்றமளித்தாலும் எப்படியோ கர்டு முரடாகிவிடுகிறது. இது ஆதிமூலகிருஷ்ணன், அனுஜன்யா, வாசுதேவன் (ஏன் நீங்களும், அண்ணல் மதுவும், அம்மையாரும் கூட) உரக்க சொல்கையில் தான் என் நடை கொஞ்சம் 'கஸ்டபடுது' என்று தெளிவாய் புரிகிறது. ஒண்ணியும் பண்ணமுடியாது போலகீது.



ஆனால் அது கதையின் தேவைகளுக்கு ஏற்ப நிகழ்வது உசிதம். கதையின் குறைகளை மொழியால் நிரப்ப முயலும்போது தான் பிரச்சனை. அவ்வாறு இல்லாமல் இந்தக் கதையில் இத்தகைய சொல்லும்முறைக்கு தேவை இருக்கத்தான் செய்கிறது. அதனால் உங்கள் தெரிவு சரியென்றே நினைக்கிறேன்.

Sigh of relief! :)



ஃபைட் க்ளப்பில் 'ஜாக்' தான் பயணிக்கும் விமானம் வெடித்துச் சிதறுவதாக நினைத்துத் திளைக்கும் தருணத்தோடு உங்கள் கதையின் 'மந்திர நிமிடத்தை' ஒப்பிட முனைகிறேன்.


Fincher, Coelho அளவுக்கு இல்லைன்னாலும், ஏதோ... அங்க ரெண்டு படம் போட்டிருக்கேனே பார்க்கலையா வலைப்பூவுல? ஆனா இருப்பது டைலர் டர்டன்.. ஜாக் அல்ல ;)



பேருந்தை 'அனிமேட்' செய்யவேண்டிய அவசியம் புரியவில்லை.கவிதையில் personification என்று சொல்வார்கள். அது ஒரு சில வரிகளில் வாசகரிடம் ஒரு 'அட' வரவழைக்கும். அதையும் தாண்டி 'இரவல் நகை' உவமானம், பேருந்து உயிர்ப்பெறுவது போன்றவை எல்லாம் கொஞ்சம் வலிந்து செய்யப்படது போலத் தோன்றியது. அதில்லாமல் நாயகன் (!) நிகழ்த்தியதாக நினைத்துக்கொண்ட மந்திர நிமிடத்திலும், மறுநாள் சாதாரணத்துவத்துக்கு சென்றுவிட்டதிலுமே கதை முழுமை பெற்றுவிட்டதாக நினைக்கிறேன். பேருந்து சாதாரணத்துவத்தை நாயகனுடன் பிணைக்கும் குறியீடாகவே முழுமை பெற்றுவிடுகிறது. அதை மேலும் தொந்தரவு செய்திருக்க வேண்டாம். அல்லது கதையை நான் சரிவர உள்வாங்கவில்லை.


Personify செய்ய முற்பட்டது தான். பேருந்துக்கு உயிர் கொடுத்ததற்கு பிரத்தியேக காரணங்கள் இல்லை. வாசகர்களின் புத்திக்கூர்மையை குறைவாக மதிப்பிட்டு எல்லாம் பேருந்தின் அத்தியாத்தை கடைசி வரை கொண்டு செல்லவில்லை. சில விஷயங்களை சொல்லாமலேயே விட்டுவிட்டேன். சொல்லிக்காட்ட என்றில்லை... அம்மையாரும் கேட்டபடியால்.. மீண்டும் தன் நிலைக்கே திரும்பிவிடுவது நாயகன் மட்டுமா? கூட, நிஜமா கற்பனையா என்றால்... பேருந்து தன்னை தானே இயக்கிக்கொள்ள முடியுமா என்ற வினாவிற்கு நேரான பதிலே தான். இன்னும் கொஞ்சம் இல்லையெனின், துக்கம் வருகையில் எல்லாம் தண்ணியடிக்கும் சாமான்யனின் நிலையில் இவர் மதுவிற்கு பதில் வன்முறையை கற்பனையில் நிகழ்த்தி... சுய இன்பம் போல... என்று வைத்துக்கொள்ளலாம். இதற்கு மேல் விரித்து விளக்கிகொண்டிருந்தால் சாறு புளிக்க ஆரம்பித்துவிடும்.




PS: 5இல் வாக்கு குத்தியாகிவிட்டது :-)
தொடர்ந்து எழுதுங்கள். போட்டியில் வெல்ல வாழ்த்துக்கள்.

அன்புடன்
பிரபு ராம்
நன்றி! :D

[VENKIRAJA]

12-க்கு 5 வாக்கு அளிச்சாச்சு..

வெங்கி.. உங்களை நேரே சந்திக்கிறப்போ இந்தக் கதை பத்திய doubts கேப்பேன் ! :oops:

கூடவே குறைகளையும் சொன்னால் வளர உதவும். வாக்களித்த அன்பர்கள் அனைவருக்கும் நன்றி! :D

[Vivasaayi]

vote panniyachu venki :) 5 stars

[VENKIRAJA]

vote panniyachu venki :) 5 stars

rombo Thanks-NE...

Thanks for all the warm support the hubbers show! :D I would be much grateful! :)

[VENKIRAJA]

WON!
http://tamil.blogkut.com/contest0409.php

Sincere thanks to all the hubbers who took time and voted for my entry! Thanks to each and everyone who read and took the pain of commenting! Thanks... Thanks.. Thanks! :D

[Madhu Sree]

:thumbsup: venkiraja... :D

[Murali Srinivas]

Congrats Venki!

Regards

[Vivasaayi]

WON!
http://tamil.blogkut.com/contest0409.php

Sincere thanks to all the hubbers who took time and voted for my entry! Thanks to each and everyone who read and took the pain of commenting! Thanks... Thanks.. Thanks! :D

yeppa......naan potadhu selladha votea marala..

hehe..congrats venki

[madhu]

Congrats venki... :clap:

[littlemaster1982]

Congrats Venki :thumbsup: www.venkiraja.com eppo launch ;)

[madhu]

Congrats Venki :thumbsup: www.venkiraja.com eppo launch ;)

launch-A ? :roll:

nAn lunch-nu padichuttEn :noteeth:

[viraajan]

Congratulations Venki!! :clap: :thumbsup:

[VENKIRAJA]

Congrats Venki :thumbsup: www.venkiraja.com eppo launch ;)

Master... nAn book thAn vAngalAmnu irukkEn.. Site management ellAm orE kushtam.. Server ellAm :roll:

Thanks for the wishes.. Vigneshwaran aNNan, LM, MS, Madhu, Murali Sir, VR! :ty:

[madhu]

Congrats Venki :thumbsup: www.venkiraja.com eppo launch ;)

Master... nAn book thAn vAngalAmnu irukkEn.. Site management ellAm orE kushtam.. Server ellAm :roll:

Thanks for the wishes.. Vigneshwaran aNNan, LM, MS, Madhu, Murali Sir, VR! :ty:

avar mAster illaiyA ? adhAn apdi kEttuttAr... server vishayam ellAm avarukku phew :mrgreen:

[pavalamani pragasam]

Congrats! :2thumbsup: என்.சொக்கன் போன்ற கதை மன்னர்களை பின்னுக்கு தள்ளியது சாமான்ய சாதனையில்லை!!!

[VENKIRAJA]

Link: http://paathasaari.blogspot.com/2009/06/blog-post_22.html
செந்தூரம்.

முன்னொரு காலத்தில் அந்த நிறத்தில் நான் மூழ்கியிருந்தேன். இரண்டு கண்மணிகள் மொத்தமும் அந்த வர்ணத்தையே பிரதிபலித்து அதன் நிறத்திற்கே மாறிவிட்டிருந்தன. கர்ப்ப வெளியில் நீந்தும் என்னை ரத்தத்தின் சிற்பமாக வடித்திருந்தாள் என் அன்னை. அதை ஊற்றியும் அதை உண்ணக்கொடுத்தும் என்னை அதால் நிரப்பியிருந்தாள். உடல், உள்ளம், எண்ணம், ஆக்கம், செயல், சூழல், மொழி என அனைத்துமே சிவப்பின் சூத்திரமாகவே ஆகிவிட்டிருந்தன. அந்த உலகத்தினின்று புறப்பட்டு வந்த செந்தூரக்குமரன் நான். அகமும் புறமும், ஆதியும் அந்தமும் சிவப்பின் ராஜ்ஜியமே. அந்தச் சிவப்பால் ஆனவன் தான் நான், இன்னும் இன்னும் சிவப்பாய்.

வெகுசில நாட்களுக்கு முன், என் தாய் குருதியின் நிறத்தில் ஒரு சேலையை அணிவதுண்டு. கண்களை மூடும் போதெல்லாம் கடவுள்களின் கடவுளாய் என் அன்னை நினைவிற்கு வருவார், அதே சிவப்புப் புடவையிலேயே. போட்டி ஒன்றில் வென்றதற்காக பள்ளியில் முதன்முதலாய் அகராதி ஒன்றினை எனக்கு தந்தார்கள். அதைக் கட்டிக்கொடுத்த சிவப்பு ரிப்பனை இன்னும் பத்திரமாக வைத்திருக்கிறேன். வழக்கமாக ரத்ததானம் செய்பவன் நான். அதே வீரியத்துடன் ரத்தத்தை ஊறவும் செய்ய வல்லவன். திசுக்கள் ஒவ்வொன்றிலும் ரத்தம் அதிவேகமாக ஊறுகிறது. அந்தச் சிவப்பால் ஆனவன் தான் நான், இன்னும் இன்னும் சிவப்பாய்.

நாங்கள் அநேகம் பேர்- காக்கிகள். சோற்றுப் பொட்டலம் ஏந்துபவர்கள். எங்களுக்கு அத்தனை ஞானமில்லை, ரொம்ப கம்மி. எங்களுக்கு தெரிந்ததெல்லாம், உழைப்பதும் அதற்கு கூலி பெறுவதுமே. உயிரோடிருப்பதே எங்கள் வாழ்க்கை இலட்சியமாய் இருந்தது. அவர்கள் சிலரே- வெள்ளை காலர்கள். அவர்கள் மெத்தப் படித்தவர்கள், மேதாவிகள். எங்களுக்கு எதெல்லாம் பரிச்சயம் இல்லையோ அவற்றிலெல்லாம் அவர்கள் பண்டிதர்கள். அவர்களுக்கு கொடிகளிலும் கூட்டங்களிலும் நம்பிக்கை இல்லை. எங்கள் கொடி சிவப்பு நிறத்தால் ஆனது. அந்தச் சிவப்பால் ஆனவன் தான் நான், இன்னும் இன்னும் சிவப்பாய்.

சங்கத்தலைவர் உரையாடுகையில் எங்கள் கரங்கள் ஒலிகளை எழுப்பியபடியும், அவர்களின் கை கட்டியபடியும் இருந்தது.
"சவுக்குகள் பலமாக இருக்கலாம். விலங்குகள் கடினமாக இருக்கலாம். ஒரு பூனை துரத்தப்படும் போது தலைதெறிக்க ஓடுகிறது, ஓடி... வெறிநாய்களின் கோரப்பற்களிடமிருந்து தப்ப ஓடுகிறது. ஓடும் பூனை முட்டுச்சந்தினை அடைகையில் நிற்கும். நின்று... ஒரு கணம் தலையைத் திருப்பிப் பார்க்கிறது. உடலெங்கும் பாயும் ரத்தம் தலைக்கேறி கண்களின் நரம்புகளை சிவப்பாக்குகிறது. பயந்த பூனை சினங்கொண்ட சிறுத்தையாக மாறுகிறது. நாய்களின் நாட்டாமையை நசுக்குகிறது. சவுக்குகளை சாய்க்க... விலங்குகளை முறிக்க... நமது ரத்தம் தலைக்கேற வேண்டும். நம் கண்கள் சிவக்க வேண்டும்." அந்தச் சிவப்பால் ஆனவன் தான் நான், இன்னும் இன்னும் சிவப்பாய்.

ஒரு சட்டை வைத்திருக்கிறீர்கள் என்று வைத்துக்கொள்வோம். ஒரு வருடம் கழித்து அளவு மாறும்போது, பெரிய சட்டை தேவையா இல்லையா? அதைத்தான் நாங்களும் கேட்டோம். சற்றே அதிக ஊதியம். கேட்டதற்கு எங்கள் காக்கி சட்டைகள் கிழிக்கப்பட்டன. முதலாளிகள் ஆலையை பூட்டிவிட்டு வேடிக்கை பார்த்தனர். ஆலை உயிரற்றுப்போனது. வெறிநாய்களிடமிருந்து ஓடிக்கொண்டிருந்த பட்டினிப்பூனைகள் நின்றன. இலையுதிர் காலத்திற்கு பிந்தைய வசந்தகாலம் வராததால் கோஷம் எழுப்பின. நிலைமையின் உஷ்ணத்தில் தெர்மாமீட்டர்களின் சிவப்பு உயர்ந்தது. அந்தச் சிவப்பால் ஆனவன் தான் நான், இன்னும் இன்னும் சிவப்பாய்.

திரளின் பூனை ஒன்று "மியாவ்!" என்றது. அடிவயிற்றிலிருந்து எழுந்த அடக்குமுறைக்கு எதிரான அந்தக்குரல் பத்தாய், நூறாய், ஆயிரமாய் எதிரொலித்தது. 'நாம்' என்ற குரல் - பண்மையானது ஒட்டுமொத்தமாக எல்லாவற்றையும் மாற்றிவிடுகிறது. வெறும் 'மியாவ்' என்றொலித்த பூனை ஒன்றுகூடி உறுமலாகி இருந்தது. போர் முரசுகளின் சத்தம் விண்ணைப் பிளக்கிறது. மண்ணைக்கீறி, கொம்பு சீவப்பட்டு, தளைகளற்ற காளைகள் போராட்ட களத்தில் முனைப்புடன் நின்றன. அந்திமாலை சூரியனால் பற்றி எரிகிறது வானம். அந்தச் சிவப்பால் ஆனவன் தான் நான், இன்னும் இன்னும் சிவப்பாய்.

சிவப்பு சைரன்கள் அலற ஆரம்பித்தன. காவல் துறையினர், தீயணைப்பு வீரர்கள், ஆம்புலன்ஸ்காரர்கள் நிலைமையை கட்டுப்படுத்த சாரை சாரையாக இறங்கினார்கள். மூவரும் முறையே லத்தி சார்ஜ், நீர்பாய்ச்சு, பெரும் காயமடைந்தவர்களை ஏற்றிச்சென்றனர். இத்தனை குழப்பங்களுக்கிடையில் சில புல்லுருவிகள் எங்கள் தலைவரை கத்தியால் குத்திவிட்டிருந்தனர். கூட்டத்தில் முந்துவதற்குள் சூழ்ந்து கொலை செய்துவிட்டு காட்சியிலிருந்து அவர்கள் அகன்றும் விட்டிருந்தனர். தலைவரின் நெஞ்சைப் பதம் பார்த்த கத்தியிலிருந்து இன்னமும் ரத்தம் ஒழுகிக்கொண்டே இருக்கிறது. அந்தச் சிவப்பால் ஆனவன் தான் நான், இன்னும் இன்னும் சிவப்பாய்.

"புரட்சியை கம்பிகளுக்கு பின்னால் சிறை வைக்க முடியாது. லெனின், மார்க்ஸ், மாவோ - இவர்கள் யாரையும் வைக்கமுடியவில்லை!", சிறையில் கவளச்சோறுடன் நான். "சிவப்பு சித்தாந்தம் ஒரு மதமோ, தாத்பரியமோ, கணக்கோ அல்ல. அது தன்னிச்சையாக எழுகிற உணர்வு- சுவாசத்தைப் போல. காளை வெறிப்பதைப் பார்த்திருப்பீர்கள். சிவப்பு நிறத்தால் உந்தப்படுவதில்லை காளை... கொடியை அசைக்கும் செய்கையால் உந்தப்பட்டு கிளம்புகிறது! வார்த்தைகள் பின்னி கவிதையாவதைப்போல, ஒலிக்குறிகள் இசை ஆவதைப்போல நாம் கூடிய விரைவில் நீதிமன்றத்தில் தனியொரு சக்தியாவோம். என் தலைவர்களின் ரத்தம் போலிருந்தது சிறைச்சுவர் கற்கள். அந்தச் சிவப்பால் ஆனவன் தான் நான், இன்னும் இன்னும் சிவப்பாய்.

இரண்டு நாட்களுக்கு பின் தலைவரின் மரண வழக்கில் தோழர்கள் சிலர் நீதிமன்றம் அழைத்துவரப்பட்டனர். போதிய சாட்சிகளின்றி வழக்கு தள்ளுபடி செய்யப்பட்டது. மீண்டும் சிறையில் சிவப்பு செவ்வாய் கிரகத்தின் கீழ் வட்டமாக உட்கார்ந்து மௌனமாகிப் போயிருந்தனர் தோழர்கள். அன்று கட்டிய கைகளின் வெள்ளைக் காலர்கள் இன்று வெவ்வேறு ஸ்தாபனங்களில் பணியமர்த்தப்பட்டுவிடவர்களைப் பற்றி பேச்சு எழுந்தது. புரட்சியின் விதை விருட்சமாகாமலே பட்டுப்போய்விடும் என்ற அவநம்பிக்கை வலுத்தது. சோறின்றி, கடந்த சில தினங்களாக மனைவி, மகன்கள் முகத்தைக் கூட பார்க்காமல் உறக்கம் தொலைத்த விழிகளில் நரம்புகள் சிவப்பாயின. அந்தச் சிவப்பால் ஆனவன் தான் நான், இன்னும் இன்னும் சிவப்பாய்.


நள்ளிரவில் மர்ம நபர்களால் தொழிலதிபர்கள் கொலை!
செய்த்தித்தாள் சொன்ன மர்ம நபர்கள் தோழர்கள் மத்தியில் நாயகர்களாகிப் போனார்கள். என் தலைவருக்கு அஞ்சலி செலுத்த கண்களை மூடினேன். அன்னை, ரிப்பன், பாயும் ரத்தம், சிவப்புக்கொடி, தெர்மாமீட்டர், சூரியன் எல்லாம் வந்துபோனது.

சென்னை, ஜூலை 15.
திருவல்லிக்கேணி சந்நதி தெருவில் வசிக்கும் தொழிலதிபர்கள் நால்வரின் உடல்கள் தூக்கில் தொங்கவிடப்பட்டிருந்தன. ஆட்டோக்காரர் ஒருவர் தான் முதலில் பார்த்ததும் தகவலை...

செய்தியில் குறிப்பிட்ட எழுத்துகள் வெள்ளையில் அடிபட்டிருந்தன. என் வெள்ளைக்காலர் நண்பர்களுக்கும் சிவப்பு நிறத்தில் தானே ஓடுகிறது ரத்தம். அந்தச் சிவப்பால் ஆனவன் தான் நான். இன்னும் இன்னும் சிவப்பாய்.



Scarlet.
As tender as a seed,I'd been wrapped up in a womb of her skin with a fluid all round me.The spherical eyes of mine could reflect the fluid of that brilliant tint perfectly.She owned it.She gave me a proportion of it.I shared her red.When i needed more,she gave me.I never protested against her,for she was merciful.Merciful to create me red and fuel me with red.I owe all the red love she showed me.And I still am loyal to my creator,my mother.I was always seeing it,mesmerised by it,dwelled in it,soaked in it,fed by it,smelled it and was of it.I'm brimming of it,still.Still red.

We were many.Khakis.Tiffin-box holders,bigtime coolies.We knew less,very less.That we had to work and will be paid.Survival was our ambition.They were few.White-collars.They know much,very much.That we don't know and beleive.Days ago,I had seen my mom clad in a red saree.Whenever I close my eyes and think about her,I see her red-godlier than gods.I remember the dictionary given to me by my teacher sealed in a red ribbon.I still treasure the ribbon.Now I could pull the rope of the flagpole.I gift my blood to those who need it.I see the sky,I pump red and from the rope I pulled flutters a red flag.I'm brimming of it,still.Still red.

Clapping and whistling,we were.Their hands were folded."Whips may be brutal.Clutches may be cruel.When a rusty cat is chased,a chased rusty cat sees walls on three corners and a hound of stray dogs on the other side.It is in the corner and decides to stop running.It stops running and turns back.It turns back and its eyes are fired with nerves of red.Its nerves of red make the rusty cat,a raging bull.The raging bull with all its might horns down its rivals.We cats can tear whips apart,can crush the clutches to dust.But we must not be cats anymore.We must reform,redeem and reincarnate.Become raging bulls,with eyes of red nerves".I'm brimming of it,still.Still red.

You buy a shirt,say.You wear it and assume a year later it doesn't fit you.So after a year,you switch to a bigger shirt right?Thats what we asked for.A bigger shirt.The reply,our shirts were burnt.Khakis turned red.The red stopped circulating.The mill became lifeless and rotten.The bosses held their hands for a lock-out.Shirtless cats starved.Our leaves were falling long,but there was no spring ahead.The howl of the dogs prolonged.The exhausted cat stopped running and turned back.As microphones could do any favour,loudspeakers started miketesting.The red inside the thermometers elevated.I'm brimming of it,still.Still red.

One cat among them uttered "Meow!"The deep yell of agony and disgust echoed all around and it didn't sound a meek "Meow!" anymore.Plural-it makes the whole scene different.Its not us and they now on,its 'We'!That mighty roar broke the skies.The eyes frowned,the arms raised,the limbs were unstoppable and thoughts ceaseless.The reborn raging bulls scratch the earth,incinerate the air around them and fill the waves with fury.The music of the war drum slams the ear drum.Venus it was,that reflected in my retina.No grey cloud could prevent the protest of that scintillating bright star shine red.I'm brimming of it,still.Still red.

Sirens red and aloud.Fire engines,Ambulances and the cops arrive.They respectively blow water,carry the injured and arrest the rest.Amidst the chaos some deputy stray dogs assassinate the top bull,our Union leader.We assembled in the prison nucleus and were told about the assasination of our leader.The hurt bulls cheered his name and then paid due respect in the form of a single minute silence.I still remember the crude knife that penetrated the leader's heart.The bull fell upon earth and all his endurance faded away.The pulse dropped down and my hands were painted red.I'm brimming of it,still.Still red.

"Four walls can't enclose us.It didn't enclose Marx,Lenin or Mao.The red sense is not an element,no science,not a religion or not even a philosophy.Its an instinct.Like sounds becoming music,like letters becoming a tale,its a reflex.A bull gets raged up on seeing a red colour they think.Wrong,the colour actually has no connection.Its the gesture that matters.Red is a symbol.Only charity begins from home?Revolution also begins from home.We shall rage up for revolution".Again,it was us who were clapping and whistling.Their hands were folded.I spoke red,the red of my leaders.I'm brimming of it,still.Still red.

The Red Revolution has its seed rooting down.They were released on Gandhi Jayanthi,due to good conduct.And we scratched the earth sprouted our eyes with red nerves.As witnesses we marched towards the podium with chained hands but independent minds.All our rays of hope faded away as the case was dismissed due to insufficient evidence.Revolution became resolution,a distant destination.The folded hands....they would have found jobs in different concerns within a day and we?A campfire was lit and were grumbling about the total mishap the whole night.The fire was burning red.I'm brimming of it,still.Still red.

A mob murders four industrialists in midnight!
Wed.,May22-Chennai.
The police discovered three industrialists,owners of the locked mill dead outside the mill gate.An auto-driver was the first person...
We cheered again.The day was celebrated.The anonymous were held heroes.Over the news columns,these letters were highlighted:S-C-A-R-L-E-T.I looked the sky.I closed my eyes.I could see my mom in a red saree-godlier than gods,remember the red ribbon,pump red,hoist the red flag,see the venus,feel the rising red of the thermometer,pay homage to my red leader.We become red,redder and the reddest.I'm brimming of it,still.Still red.

[pavalamani pragasam]

மிளிர்கிறது எழுத்தின் ஒளி, இன்னும் சிறப்பாய், சிறப்பாய்!

[VENKIRAJA]

மிளிர்கிறது எழுத்தின் ஒளி, இன்னும் சிறப்பாய், சிறப்பாய்!

நன்றி அம்மையாரே... தொடர்ந்த ஊக்குவிப்பின் பயனே இதெல்லாம்! :D

[P_R]

Venki, how about giving this (http://www.sgtamilbloggers.com/) a shot.

[VENKIRAJA]

18+
கதையில் காமம் தூக்கலாக இருப்பதால், உங்களை முன்கூட்டியே ஒச்சரிக்கிறேன்... ச்சீய்... எச்சரிக்கிறேன்.

ஆப்பிள் (http://paathasaari.blogspot.com/2009/06/blog-post_5408.html)
வார்த்தைகள் அர்த்தமற்று போய்விட்ட வனாந்திரத்தில் நான் அமர்ந்திருக்கும் அமிர்த வேளையில் நேரம் ஒரு பொருட்டே அல்ல. எனது ஜீவனற்ற உடலைத் தின்றுகொண்டிருக்கும் தாபத்தை வீழ்த்தும் உனது மோகக்கணை என் விமோசனக் கனியை குறிபார்க்க வல்லதா? வீறு கொண்டு எழும் காமமெனும் விலங்கு வீரியமானதொரு ஆயுதம் என்ற நம்பிக்கையில் ருத்ரானந்த தாண்டவத்தில் நாம் இணையவோமாக.
உனது ஸ்பரிசம் எனது மேனி முழுவதையும் ஆக்கிரமிக்கிறது. தந்தியடிக்கும் உதடுகளை விழுங்கும் உனது வாய் வழியாக நமது அடிப்படை திரவியங்கள் உடல்களிருந்து வெளியேறி நமது ஆதிக்கூறுகளின் தோல் போர்த்திக்கொண்டு வெப்பம் காய்கின்றது. நம் நடன அரங்கேற்றத்தின் முத்திரைகளுக்கு ஜதி சொல்வதும் நாமே தான். நெற்றியில் தாரையாய்ப் பெருகும் வியர்வையினூடே அக்குளிர் சாகடிக்கப்படும் அதே வேளையில் எனது பாதங்களை ஏந்தும் உனது வளமான தோள்கள் குளிரை உயிர்ப்பிக்கின்றன. ஆகம நெறிகளின் தாள்களைத் தகர்த்தெறிந்து கூடலது மோகமொழி வசனகவிதையென சப்தம் எழுப்புகிறது. மகரந்தம் சிந்திக்கொண்டேயிருக்க உயிரின் மெல்லிய மலரிதழ் விரிந்து விரிந்து மூடுகிறது. இசை வடிவமொன்றின் நேர்த்தியில் ஒன்றன் பின் ஒன்றாக அடுக்கிய வில்லைகள் சரிவதன்ன நமது சாரீர சங்கமம் நில்லாமல் தொடர்ந்துகொண்டேயிருக்கிறது. துல்லியமான ஒளிக்கீற்று உன்னையும் என்னையும் குருடாக்கிச்செல்ல முற்படுகையில் வண்ணத்துப்பூச்சியின் தேகம் ஒப்ப கண்களை இறுக்க மூடும் போது எழும் மனச்சித்திரங்கள் நிறங்களில் வெடித்துச் சிதறுகின்றது. ஆடைகளைப் பற்றும் என் கரங்களை வன்மத்தோடு தடுத்து உனது ரோமங்களைக் கோத ஆணைகள் பிறப்பிக்கிறாய். நாக்கினை அவ்வப்போது கடித்துவிடுகிறேன், நகங்களால் என்னுயிரையே கிழிக்க நினைக்கிறேன், இடையில் சட்டென பெருகும் கண்ணீரில் கரைந்து போகின்ற காதலில் வழிகிறது கொஞ்சம் குருதி. மரணத்தின் கதவுகளுக்கு அருகிலிருக்கும் எனக்கு கரைகளில் துள்ளும் மீன்கள் உயிர் துறக்கும் தருணத்தில் அலையிழுத்துக்கொள்ளுவதை போல எனது விமோசனக்கனிக்கு பாதை தெரிகிறது. போதையில் நெளியும் நமது பொம்மை உடல்கள் ஏகாந்தத்தில் லயித்திருக்க தீயின் சுவாலைகள் நுழைவாயிலை அகழியாய் உருமாற்றுகிறது. புதைகுழியிலிருந்து தவழ்ந்து செல்லும் என்னை வலுக்கட்டாயமாக இழுத்து அதே பழைய கோப்பையில் மீண்டும் மதுவருந்த முனைகிறாய்.
இனி என்னை ஏழு கடல்களுக்கும் ஏழு மலைகளுக்கும் அப்பாலிருக்கும் அமானுஷ்ய கோட்டைக்கு இட்டுச்செல்லும் நாயகன் ஒருவன் என்னை மீட்டெடுக்கும் வரை நான் மறுபடி காத்திருக்க வேண்டும்.

[VENKIRAJA]

Venki, how about giving this (http://www.sgtamilbloggers.com/) a shot.

pArthEn PR. innoNNum irukku:link (http://uyirodai.blogspot.com/2009/06/blog-post_14.html) ithellAm namakku thEvayA?

[VENKIRAJA]

[tscii:34efb68562]மையம்

Link (http://paathasaari.blogspot.com/2009/08/i.html)

டேப்பை பொருத்திவிட்டு திரையை நோக்கினேன். கருப்பு வெளியில் வெள்ளைப் பொத்தல்கள் விழுந்தமாதிரி இருந்தது. பின்னணியில் இசையா சத்தமா என்று தரம் பிரிக்க முடியாத ஒரு ஒலி. சிவப்புப் புள்ளி ஒன்று தொலைக்காட்சியின் ஓரத்தில் கண்சிமிட்டிக்கொண்டே ஆர்.இ.சி என்று அறிவித்தபடி நொடிகளை எண்ணிக்கொண்டிருந்தது. ஜெ.ஜெ டிவியின் சென்னை மவுண்ட் ரோட் அலுவலக செய்திப்பிரிவில் வேலை செய்துகொண்டிருக்கும் நானும் என் அலவன்சில் கம்பெனி தந்த பேஜரும் பெருமூச்சு விட்டுக்கொண்டிருந்தோம். தமிழகக் கழகங்கள் ஸ்பான்சர் செய்யும் செய்திகளை குளியல் சோப்பு விளம்பரங்களுக்கு இடையில் முடிந்து வைக்கும் பிலிம்சுருள் தையல்காரன் நான். நாளை காலை செய்திகளுக்கு வந்திருந்த பிலிம்களை பரிசீலித்து காஜா போடவேண்டியிருக்கிறது, தம்பியிடம் இருந்து ஓயாமல் பேஜரில் குறுந்தகவல்கள் கொட்டிக்கொண்டே இருக்கின்றன.
8:28 p.m <>
8:33 p.m <>
எடிட்டரின் க்யூபிக்கிளில் வீடியோ வில்லைகள் எல்லாவற்றையும் சமர்ப்பித்துவிட்டு கிக்கரை உதைத்தேன். சிகப்பு விளக்குகள் ஏதும் இல்லாமலேயே போரூர் ரவுண்டானா பயங்கர நெரிசலாக இருந்தது. என்னை நோக்கி வந்த ஒரு உருவம் பைக்கின் ரியர்-வ்யூ கண்ணாடியை தன் இடுப்பால் உடைத்துவிட்டு மறைந்தது. கெட்டவார்த்தைகளை உதிர்த்துக்கொண்டிருக்கும் என் உதடுகள் இருபதாய் பிரதிபலித்துக்கொண்டிருந்தது.
[20.2.97]

தெருவோர விநாயகர் கோயில். கோடம்பாக்கம் டிபன்ஸ் காலனி ஏரியாவில் யாரும் இவளை பார்த்ததில்லை. நார் நாராக இருந்த கந்தலால் அவள் மூடப்பட்டிருந்தாள். கேசத்தில் சிமெண்டும் சிடுக்கும் மீதி இருந்தன. வரப்பட்டினி, ஆனால் பற்களில் இருந்த கறைகளில் ஈயாடிக்கொண்டிருந்தது. ஏரியாவிற்கு புதியவர்கள் இவளிடம் விலாசம் கேட்கப்பார்த்தார்கள். நாய்கள் அவளை வெறித்தும் குரைத்தும் விரட்டப்பார்த்தன. அம்மாக்களுக்கு ஒரு புதிய பூச்சாண்டி கிடைத்திருந்தாள். வரவர அந்த ஏரியாவில் ஒருத்தியாகிவிட்டாள், மீதி சோற்றை இவளுக்கு கொட்டினர். எப்போதாவது அந்த வீதியில் வந்துபோகும் பச்சை நிற பல்லவனைப்பார்த்தால் மட்டும் வீறுகொண்டு எழுந்து விளங்காத பாஷையில் திட்டி மண்ணைத்தூற்றினாள். பள்ளிக்கூட பொடிமாஸ் எல்லாம் இவளை சுற்றி சுற்றி விளையாடின. அவர்கள் பஸ் பொம்மையை கிட்டே எடுத்துவந்தால் மட்டும் சுக்குநூறாக உடைத்துவிடுவாள்.
[20.3.97]

"லவ்வு சிகரெட் மாதிரி!"
"போதையை குடுக்குறாப்ல கொடுத்திட்டு கடைசியில கொல்லுறதாலயா?"
"ச்சீய்! இல்ல!"
"பின்ன... என்ன ஃபிலாசஃபி?"
"போதைக்கு அடிமையாக்கிட்டப்புறம் விடவே முடியாது. அப்படியே ஒரு ஒரு வாரம்.. இல்ல மாசம் இல்லாம போனாலும், திரும்ப தம் அடிக்கும் போது போதை ரெண்டு மடங்காயிரும்!"
"ஓஹோ.. அப்போ டெஸ்ட் பண்ணிருவோம். ஒரு மாசம் நாம பேசிக்கவோ பார்த்துக்கவோ வேண்டாம். ஃபோன், பேஜர் ஒண்ணும் கெடையாது."
"நீ தோத்துருவடா!"
"ஜனவரி 20, இன்ன தேதியிலருந்தே பந்தயம் வச்சுப்போம்."
"சீரியசாவா சொல்ற?"
“I do smoke. I do love. I’m addicted.”
"சரி.. உன் இஷ்டம். என்னைய ஐயப்பன்தாங்கல் டிப்போவுக்கு முன்னாடி ட்ராப் பண்ணிரு. பரீட்சைக்கு முந்தின ராத்திரியெல்லாம் படிக்கிற மாதிரி இன்னைக்கெல்லாம் லவ்விருவோம்."
"நீ கெளம்பு. ஒரு மாசம் கழிச்சு லவ்வலாம். நான் பஸ்-ல வந்தேன் தாயீ.. திரும்பவும் 88-கே பஸ்ஸுக்கு வெய்ட் பண்ணனும்"
[20.1.97]

முழுக்கை சட்டையின் மடிப்பில் செருகியிருந்த கடைசி பத்து ரூபாய்த்தாளில் கோபாலகிருஷ்ணா தியேட்டர் அருகில் ஸ்டேஷன் ரைட்டருக்கு டீயும் பன்னும் நெய்வேத்யம் படைத்தார் பெரியவர். அதிர்ஷ்டவசமாக, அல்லது துரதிர்ஷ்டவசமாக அவரது மகள் முன்தினம் புறநகர்ப்பகுதியில் கண்டெடுக்கப்பட்ட உடல்களுக்கிடையில் இல்லை. குவார்ட்டர்ஸ் வாட்ச்மேன், இஸ்திரிக்காரன், சுற்றத்தார் கேவலம், தெருவில் விளையாடும் பொடிசுகள் கூட இவரை சட்டை செய்யவில்லை. சும்மா போலியான புன்னகை கூட இல்லை. அவரது மனைவி அண்மையில் மாரடைப்பு ஏற்பட்டு இப்போதுதான் வீடு திரும்பியிருக்கிறார். அக்கம்பக்கத்து சண்டியர்கள் அடுப்படியிலிருந்த சோற்றை எடுத்து தெருநாய்களிடம் வீசிக்கொண்டிருந்தனர். குடன் தொகை தந்த சௌகார்பேட்டை குல்லாக்கள் வாசலில் மூக்கால் அழுதுகொண்டிருந்தனர், சவரக்கத்தி துரு ஏறியிருந்தது, காக்கி சட்டையில் சிலந்தி வலை. முக்குக்கடை அண்ணாச்சி பாமாயில் கணக்கில் தரமாட்டேன் என்கிறார். கைக்கடிகாரமும் துடிப்பதை நிறுத்திவிட்டது. என்ன போச்சு... யூனியன் ஸ்ட்ரைக்கின் போது எதற்கு நேரம் பார்க்க வேண்டும்?
[27.2.97]

கால்களை தட்டிவிட்டு அவருக்கு முன்னால் ஓடிக்கொண்டிருந்தது நேரம். நேற்றிரவே ப்ரேக் வால்வை டைட் செய்திருக்க வேண்டும், பாவம் ஓவர்ட்யூட்டிக்கு பின் மெக்கானிக்கை பிடிக்கமுடியவில்லை. இன்று தாமதமாகிவிட்டது. சீக்கிரம் வண்டியை ஐயப்பன்தாங்கல் டிப்போவிலிருந்து கிளப்பவேண்டும். சிட்டியின் ட்ராஃபிக் சாகரத்தில் சங்கமித்துவிட்டு பின்னால் ட்ரிப்பில் சுதாரித்துக்கொள்ளலாம் என்ற நினைப்பில் சிவசிவ சொல்லிவிட்டு 37-ஜி ஆக்சிலரேட்டரால் உறுமினார். என் தம்பி ஈ-மெயில் பார்த்துக்கொண்டிருந்தான். நான் டை கட்டியபடி ஷூவிற்கு பாலிஷ் போட்டுக்கொண்டிருந்தேன். டிவியில் பெப்சி உமா யாருடனோ விளம்பரச்சிரிப்பு சிரித்துக்கொண்டிருந்தார்.

<7:20> "ஆன்லைன்ல இருக்கியா? நீ ஜெய்ச்சுட்டே. லவ்வு சிகரெட் மாதிரி தான்! பதில் சொல்லுற வரைக்கும் ஆன்லைன்லயே இருக்கேன்... லவ் யூ!"
<7.45> "லவ் யூ டூ! சாயந்தரம் ரவுண்டானாவுக்கு பக்கத்துல மெக்ரன்னெட் வந்துரு."

"நான் என்று சொன்னாலே
நான் அல்ல நீ தான்
நீயின்றி வாழ்ந்தாலே நீர் கூட தீ தான்!"
"என்னடா.. பாட்டு எல்லாம் பயங்கரமா இருக்கு!"
"ஒரு மாசம்.. மீட்டருக்கு மேல ஏதாச்சும் போட்டு குடுங்க மேடம்!"
"இங்கேயா? உங்க காலனி பக்கம் எங்கயாச்சு போலாண்டா.. "
"நாளைக்கு பார்க்கலாம். அண்ணன் சீக்கிரம் வர சொன்னான். பஸ்-ல வந்தேன் தாயீ.. திரும்பவும் 88-கே பஸ்ஸுக்கு வெய்ட் பண்ணணும்", கையசைத்தபடியே நீங்கள் கேட்ட பாடல் விஜய் ஆதிராஜ் மாதிரி பின்னோக்கி நடந்தான்.
[20.2.97]

"பஸ்-ல வந்தேன் தாயீ.. திரும்பவும் 88-கே பஸ்ஸுக்கு வெய்ட் பண்ணணும்", கையசைத்தபடியே நீங்கள் கேட்ட பாடல் விஜய் ஆதிராஜ் மாதிரி பின்னோக்கி நடந்தான்.
"தோடா! புடிச்சுக்கோ!"
காற்றின் அலைகளில் பயணித்த அந்த முத்தத்தை டென்னிஸ் வீரனைப்போல எதிர்நோக்கித் திரும்பினான். பரவசம் பரவும் அந்த நொடியில் இருவருக்கும் இடையில் முத்தங்கள் சரமாரியாக பொழிந்தன. புன்னகையில் தோய்ந்து கண்களை வினோதமாக சிமிட்டி கைகளை அவன் விரிக்க காதலில் நனைந்து நனைந்து நமுக்கும் நிலையில் இருந்தது மவுண்ட் பூந்தமல்லி சாலை. அந்த நொடி வரை பஸ்சின் அங்குசம் அவர் காலில் தான் இருந்தது. சிக்னல் பச்சையிலிருந்து பழுத்து செம்மையாகும் நேரத்தில் அனாவசியமாக நிறுத்தி ட்ரிப் தள்ளிப்போய்விடுவதைத் தடுக்க சீராகவே செலுத்தினார் ஓட்டுனர். அரைவேக்காட்டு 'எல்' போர்ட் ஒன்று திடீரென்று ப்ரேக் போட லேன் மாற்றும் போது... பாவம்! இப்படி சாலையைக்கடக்க அவன் நிச்சயம் எண்ணியிருக்கமாட்டான். அலறல் சத்ததோடு அந்தப் பெண் கீழே சரிந்தாள். அதிர்ச்சியிலிருந்து எழுந்து எதையோ துரத்துவது போல ஓடி ஒரு பைக்கின் கண்ணாடியைத் தகர்த்தாள். பைக்கிலிருந்து இறங்கிய நான் என்னதான் நடக்கிறது என்று பார்க்க போனேன். நடந்த விபத்து மீனாட்சி கல்லூரி மாணவர்களுக்கும், பேருந்து ஓட்டுனர்களுக்கும் இடையில் பிரச்சனையாகிவிட்டது. சகா ஒருவன் இறந்ததை அடுத்து ஓட்டுனரை மாணவர்கள் குமுறியிருக்கிறார்கள். பஸ் பெருசுகளோ கௌரவம் இழந்ததால் ஸ்ட்ரைக்கில் குதித்தனர். சாலையோரம் கேட்பாரற்று கிடந்தது... என் தம்ம்ம்ம்பீ! தூக்கிக்கொண்டு ஆட்டோவில் இராமச்சந்திரா மருத்துவமனைக்கு ஓடினேன். அவனது வெள்ளை சட்டை மிச்சமின்றி சிவப்பாகி என் தோளில் துவண்டது. காவல்துறை காகிதங்களில் ஒப்பமிட்டுக்கொண்டிருக்கையில் நான் ஒட்டிய காலை செய்திகள் திரையில் ஓடிக்கொண்டிருந்தன. விபத்து வீடியோவை சற்றுமுன் என்று கார்டு போட்டு அசிஸ்டெண்ட் எவனோ சேர்த்திருக்கிறான். மேசையில் ஒரு செய்தித்தாள் கிடந்தது. தலைப்புச்செய்தியில் போலீசார் சொன்ன அந்த பேருந்து ஓட்டுனர். அடுத்த பக்கத்தில் நான் தந்திருந்த தமிபியின் இரங்கல் கட்டம். அடுத்த பக்கத்தில் ஏதோ பெண்ணொருத்தி காணவில்லை என்ற விளம்பரம். அவளை சமீபத்தில் எங்கேயோ பார்த்த மாதிரி இருந்தது.
[21.3.97]
[/tscii:34efb68562]

[pavalamani pragasam]

முடிவு முதலிலேயே தெரிந்துவிட்டது! பரவாயில்லை, நடைதான் ரொம்பவே சிரமப்படுத்துகிறது! வித்தியாசமாக முயற்ச்சிப்பதில் தவறில்லை, ஆனால் என்னை போன்றவர்களும் நூல் பிடித்து நுனி அறிந்து சிக்கலின்றி படித்து முடிக்கவேண்டுமில்லையா? இப்படி பகுதி பகுதியாய் கதையை பின்னும் பாணியில் இன்னும் கொஞ்சம் இலகுத்தன்மையை கொண்டு வர முயலுங்கள். இந்தக் கதையை ஏற்கெனவே படித்திருக்கிறேனா? :roll:

[VENKIRAJA]

முடிவு முதலிலேயே தெரிந்துவிட்டது! பரவாயில்லை, நடைதான் ரொம்பவே சிரமப்படுத்துகிறது! வித்தியாசமாக முயற்ச்சிப்பதில் தவறில்லை, ஆனால் என்னை போன்றவர்களும் நூல் பிடித்து நுனி அறிந்து சிக்கலின்றி படித்து முடிக்கவேண்டுமில்லையா?


மையத்தில் தன்னடக்கத்திற்கென்றே தனியாக ஃபோரம் ஆரம்பிக்க வேண்டியிருக்கும் போலிருக்கிறது.



இப்படி பகுதி பகுதியாய் கதையை பின்னும் பாணியில் இன்னும் கொஞ்சம் இலகுத்தன்மையை கொண்டு வர முயலுங்கள்.
இலகுத்தன்மையை பொறுத்தவரை :roll: சரியாக பின்ன வரவில்லை. எங்கோ துணி குறைகிறது.



இந்தக் கதையை ஏற்கெனவே படித்திருக்கிறேனா? :roll:

ஆம், ஆங்கிலத்தில் சில பக்கங்களுக்கு முன்னாடி.

[pavalamani pragasam]

:oops:

[Querida]

All this time I felt your story thread would be lost on me because of the first post written in Thamizh script. Just by chance I scrolled down today and found....ahhh yess....English stories as well...a perchance to glimpse into this writer's mind. You have a powerful, symbolic charged way of writing. I can see the influence of the directors/movies you mentioned but they have propelled you further...as a innovator not a mere imitator. Keep it up!

[VENKIRAJA]

All this time I felt your story thread would be lost on me because of the first post written in Thamizh script. Just by chance I scrolled down today and found....ahhh yess....English stories as well...a perchance to glimpse into this writer's mind. You have a powerful, symbolic charged way of writing. I can see the influence of the directors/movies you mentioned but they have propelled you further...as a innovator not a mere imitator. Keep it up!

Never noticed this appreciation :oops:
Thanks a lot! And a special :ty: for the courage!
Yeah, these movies tend to make my purpose of writing critical, but I believe that inspiration does have its marks on the output, and it rightly should.
Well, the medium doesn't matter. People post videos because youtube is free. I prefer writing because it involves no equipment and is precisely, 'economical'. If google would charge me for searching, I won't search tomorrow!